در آن ساعت که آمد ماه بیرون

و ز او شد نقره گون صحرا و هامون

تو هم باز آمدی ای ماه تابان

چو گمراهی که میجوید به شب مه

که تا در پرتوش پیدا کند راه

ترا ای ماه می جستم شتابان

نگردد ماه با رویت مقابل

که باشد تابش روی تو در دل

و لیکن تابش مه در بیابان

نوشته شده در یکشنبه 95/8/2ساعت 8:9 عصر توسط رویای خیس| نظرات ( ) |